A jak skóra, kamień nosi ślady ludzkiego czasu.

Pałac Kultury i Nauki jest pomnikiem minionej epoki jak góra lodowa wciąż znajduje się w chwili obecnej. Część architektoniczny jest widoczny i może być zrozumiana w coś trwałego. Większa część, jest symboliczny w głębi, w pamięci, nostalgia, relacje między ludźmi, kulturami i pokoleniami. Dla mnie era komunistyczna jest związana nie tyle z “budowaniem komunizmu”, represjami i ograniczeniami
wolności, ale bardziej z rozkładu i degradacji społeczeństwa i jednostki. Deformacja złożony przez reżim komunistyczny można zobaczyć w każdej rodzine w Rosji, w tym mojej też. Zniekształcone relacje między pokoleniami, zniekształcone relacje między mężczyzną a kobietą, między rodzicami jako głównymi elementy rodziny zostawiły swoje piętno na całej postsowieckiej rzeczywistości, na postrzeganie świata zewnętrznego osobą. Analiza tego szczepu, rozwikłanie sęków, zrozumienie sytuacji i poszukiwanie rozwiązań problemów generowanych przez 70 lat czasów radzieckich jest moją wewnętrzną potrzebą.
Teraz wyrosło pokolenie nie wiedząc o czasach sowieckich, pokolenie urodzone po 1984 i po 1991 roku. Epoka radziecka przedstawiana dla nich propagandą jako czas coś heroicznego i pozytywny,
pełny sukcesów i osiągnięć. Jednak w ostatnich latach, społeczeństwo jest spolaryzowane z różnych przyczyn, w tej napiętej atmosferze, wydaje mi się bardzo ważne, aby pamiętać o tych konsekwencjach systemu sowieckiego, jak były oni głębokie i traumatyczny. Tematem projektu jest uraz społeczny i psychologiczny, który zostaje u kobiety jak u tradycyjnie przyjętym
oparciu w instytucję rodziny i kobiecości jako kategoria, nałożonej przez przepisy i normy zachowań na osobę.
Podstawą projektu są zdjęcia graffiti na wewnętrznych stronach kolumn PKiN.
Pałac został zbudowany od 1952 do 1955. Projekt Lev Rudnev został wymyślony przez Stalina jako dar narodu radzieckiego dla Polski. W Pałacu były sale na uroczystości, biur, teatrów, instytucji kulturalnych. Zastosowanie ludzkiego doświadczenia na kolumnach kamiennych pałacu – sposób na zachowanie jednostki, ekspresji stłumionych pragnień. Tekstury zrzutowane na nagą postać – metafory projekcji konwencji społecznych w biografii prawdziwej osoby.
Celem projektu jest wykazanie związku między kwestiami społecznymi i osobistym doświadczeniem.