Einsamkeit
Loneliness is like the rain.
It rises from the sea toward evening
and from distant plains moves into sky
where it ever belongs.
And from the sky it falls upon us in the city.
It rains here below in the twilight hours
when alleyways wind toward morning
and when lovers, finding nothing,
leave the failure of each other’s arms,
and when two who loathe each other
must share the same bed:
Then loneliness flows with the rivers…
***
Samotność jest jak deszcz.
Z błękitu mórz unosi się ku zmierzchom;
sponad bezkresu równin porą przeszłą
ku niebu zdąża, co nią zawsze włada.
Dopiero z niebios na miasto opada.
Opada deszczem w tej dwuznacznej dobie,
gdy blaskiem świtu krąg ulic się mieni,
gdy ciał tych dwoje, nic nie odnalazłszy w sobie,
rozczarowania w radość nie przemieni,
gdy ludzie z sobą jedynie złączeni
we wspólnym łożu nienawiści tchnieniem —
wtedy samotność płynie rzek strumieniem…
przeł. Dariusz Guzik
***
И одиночество над нами
как дождь: встает над морем вечерами
и простирается там за холмами,
до неба, им чреватого всегда.
И с неба падает на города
Ливнем оно струится на рассвете
на переулки, смутные вначале,
когда тела обнявшиеся эти
уже того не ищут, что искали,
и люди в ненависти и в печали
одной постелью связаны навеки —
Тут одиночество уходит в реки…
Перевод Т. Сильман
***
Die Einsamkeit ist wie ein Regen.
Sie steigt vom Meer den Abenden entgegen;
von Ebenen, die fern sind und entlegen,
geht sie zum Himmel, der sie immer hat.
Und erst vom Himmel fällt sie auf die Stadt.
Regnet hernieder in den Zwitterstunden,
wenn sich nach Morgen wenden alle Gassen
und wenn die Leiber, welche nichts gefunden,
enttäuscht und traurig von einander lassen;
und wenn die Menschen, die einander hassen,
in einem Bett zusammen schlafen müssen:
dann geht die Einsamkeit mit den Flüssen…
Rainer Maria Rilke, 21.9.1902, Paris
A jak skóra, kamień nosi ślady ludzkiego czasu.
Pałac Kultury i Nauki jest pomnikiem minionej epoki jak góra lodowa wciąż znajduje się w chwili obecnej. Część architektoniczny jest widoczny i może być zrozumiana w coś trwałego. Większa część, jest symboliczny w głębi, w pamięci, nostalgia, relacje między ludźmi, kulturami i pokoleniami. Dla mnie era komunistyczna jest związana nie tyle z “budowaniem komunizmu”, represjami i ograniczeniami
Teraz wyrosło pokolenie nie wiedząc o czasach sowieckich, pokolenie urodzone po 1984 i po 1991 roku. Epoka radziecka przedstawiana dla nich propagandą jako czas coś heroicznego i pozytywny,
You must be logged in to post a comment.